17 Mayıs 2016

AKGÖL & İNALTI MAĞARASI: KAYBOLMAYA DEĞER


Sinop'a gitmek için o kadar yol yapınca, insan çevredeki her yeri görmek istiyor, aman hiçbir şeyi atlamayayım diyor... Biz de aynen bu hissiyatla, Sinop merkeze yaklaşık 100 kilometre uzaklıkta olan Akgöl ve onun yakınındaki İnaltı Mağarası'nı görmeye karar verdik. Bu kadar maceralı olacağını bilsek, acaba yola çıkmak için o kadar hevesli olur muyduk, onu tam bilemiyorum. Ama yok, hevesli olurduk, çünkü o kadar el değmemiş, o kadar etkileyici bir doğa ile karşılaştık ki, bunu asla kaçırmak istemezdik...

Bize tavsiye veren olmadığı için, biz bunları yapmadık ama bizden size tavsiye: yola çıkarken kaldığınız otele nereye gittiğinizi söyleyin, akşam dönmezseniz sizi aramaya çıksınlar ve yanınıza da mutlaka yiyecek içecek birşeyler alın: eğer yaz mevsiminde gitmiyorsanız civarda açık bakkal bile bulamazsınız ki kapalı bakkal da görmediğimizi ifade etmeliyim.

Akgöl de İnaltı Mağarası da Ayancık'tan 35 kilometre uzaklıkta. Sinop'tan Ayancık'a kadar zaten yol gayet düzgün, Ayancık'tan sonra sapağa gelinceye kadar da hiçbir sorun yok. Sorun sapakta başlıyor: Akgöl tabelası hiçbir yerde yok, o nedenle İnaltı Mağarası tabelasını bulmalısınız. Bulduğunuzda da muhtemelen tabelanın altında "mağara kapalıdır" ibaresini göreceksiniz... O ibareye aldanmayın çünkü biz o ibareyi gördüğümüzde, sonradan öğrendik ki, mağaradaki düzenleme 1 yıl önce bitmiş, 1 yıldır mağaralar açıkmış ama o ibareyi kaldırmayı unutmuşlar....

Tabii biz o ibareyi gördüğümüzde, bunu bilmiyorduk ve bir an için ne yapsak bilemedik. Ama yan tarafta şırıl şırıl akan harika bir dere, etrafta ağaçlar, hadi gidelim dedik, en azından Akgöl'ü görelim, onun tabelası yok ama Google Maps'ten buluruz.

Bu cesaretle sapaktan devam edip toprak yola girdik, altımızda kiraladığımız bir SUV olmasına rağmen, paldır küldür, sallana sallana ilerlemeye başladık, gözümüz akıllı telefonlarımızda açık Google Maps'te ama o da ne.... telefon çekmiyor... Evet, doğru, sapaktan yaklaşık bir 5 dakika ilerledikten sonra medeniyetle tüm temas kesiliyor. Ama nasıl kesilmesin, öyle güzel bir vadide yükseliyorsunuz ki, sağ, sol her yer kocaman, sağlıklı, gürbüz ağaçlarla dolu, doğanın sesi ve bir de bizim arabanınki dışında hiçbir ses yok, medeniyetle temasta olsa, bu güzelliklerden eser kalmaz... Bu duygularla ilerliyoruz, ilerliyoruz, halen Akgöl falan yok ortada, tabela da yok ve hatta bir süre sonra yol da yok olmaya başlıyor: heyelan nedeniyle yolun yarısı gitmiş, ötesi uçurum... Gerçekten bir süre sonra cesaretimizi yitiriyoruz, duruyoruz ve geri dönmeye karar veriyoruz da, arabayı döndürecek yer yok. Tam kabus.... Biz bu sorunsalla uğraşırken bir de ne görelim, virajın öte yanında bir karavan geliyor, hem de Almanya plakalı bir karavan, içinde de yaşını başını almış, belli ki yabancı iki turist, bize gülümseyerek ve el sallayarak yanımızdan geçiyorlar... Eee, elalemin turistini böyle görünce, biz de yiğitliğimize yediremiyoruz ve yola devam ediyoruz.




Allah bu turistlerden razı olsun: sayelerinde geri dönmekten vazgeçerek, 5 dakika sonra Akgöl'e varıyoruz ve muhteşem bir manzara bizi bekliyor. 1200 metre yükseklikteki bu göl, iki çayın birleşmesinden oluşmuş, etrafı çepeçevre ulu ağaçlarla dolu, gölün ortasında bir çardak, her yerde pıtrak arap sümbülleri.... bir cennet burası. Internet'ten edindiğimiz bilgiler burada sandalla gezmek mümkün diyordu ama Orman ve Su İşleri Bakanlığı'nın bir binası dışında etrafta hiçbir şey yok. Olsun, böylesi daha güzel... 



Binadan bir görevli çıkıyor, sanki yüzyıllardır insan yüzü görmemişcesine sıcak bize karşı, sigarasından kurabiyesinden bize ikram ediyor, sohbet ediyoruz, bize buraları anlatıyor ve onun sayesinde İnaltı Mağarası'nın da kapalı olmadığını, o tabeladaki notun çok eski olduğunu öğreniyoruz. Ve daha da önemlisi mağarayı gezebilmek için çok önemli bir de ipucu elde ediyoruz. 

İpucu şu: mağaraya kimselere haber vermeden giderseniz, kapı duvar gerçekten (herhalde hep böyle değildir, biz Nisan'da gittiğimiz için sezon dışı saydıklarından böyle olsa gerek diye avutuyoruz kendimizi)... ama İnaltı Köyü'nden geçerken, küçük meydanda durup (gerçekten) "biz mağaraya gidiyoruuuzzzz" diye orta yere bağırıyorsunuz, evlerin birinden biri çıkıyor, siz gidin geliyorum diyor. Gerçekten de siz arabayı parkedip merdivenleri çıkmaya başlarken o kişi gelmiş, mağaranın önündeki demir kapıyı açmış, ışıkları yakmış oluyor... Trajikomik ama gerçek...


İnaltı Mağarası'nı, nasıl ışıklandırıldığını, turistler için nasıl profesyonelce hazırlandığını görünce, içiniz gerçekten cız ediyor. Bu etkileyici mağaranın toplam uzunluğu 600 metrenin üzerinde, sadece 300 metrelik bir bölümü ışıklandırılmış ve turizme açılmış. İçinde karnabahar ve patlamış mısır şekilli damlataşlara bile rastlanıyor. Bu kadar güzel bir doğal değer, bu kadar emek sarfedilerek turizme hazır edilmiş ama heyhat hizmet anlayışını oturtmadıktan sonra neye yarar bu kadar altyapı?.... 



Gidilebilecek son noktaya kadar yürüyüp, geri dönüyoruz. Çıkışta, Internet'te "heyecanla müşterilerini bekliyor" diye belirtilmiş olan kır kahvesini gözlerimiz arıyor ama o da kapalı... 


Velhasıl, bu coğrafya bir yandan "gel buradaki doğayı başka bir yerde bulamazsın" diye sizi çağırıyor, öte yandan da "geleceksen de başının çaresine bak" diye sizi adeta geri itiyor... Ama siz çağıran sesi dinleyin... Gerçekten de buranın doğasını, buranın el değmemişliğini kolay kolay hiçbir yerde bulamazsınız artık... 




14 Mayıs 2016

BURGAZADA: KAYBETTİĞİMİZ DEĞERLERE KAÇIŞ...


Havalar ısınmaya başladı mı, hele de güneş azıcık yüzünü gösterdi mi, İstanbullular akın akın Prens Adaları'nın yolunu tutar... Vapurlar, deniz otobüsleri, tekneler, alt alta üst üste insanları taşır, iskelelerde izdiham, tam bir hengame... Tamam, araba yok, oksijen bol, güzel deniz manzarası, doğa, bunlar için de geliyor insanlar adaya ama belki de bilinçaltında, el birliğiyle kaybettiğimiz, kaybolmalarına göz yumduğumuz değerlerin yaşayabildiği nadir yerlerden biri olması nedeniyle geliyoruzdur adalara...






Eski İstanbul'un bugün ancak Balat, Kuzguncuk gibi bir elin parmağını geçmeyecek sayıda semtinde görebileceğimiz, o eski, güzel, özen ve itina dolu mimarisi bu adalarda, halen yaşıyor... Eski İstanbul'u İstanbul yapan kültür çeşitliliği, farklı dinlerdeki insanları, farklı ibadethaneleri, burada, hem de iç içe, hem de hiçbir "ötekileştirme" olmadan... Artık kalmamış ama özleyip durduğumuz mahalle ilişkileri bu adalarda, hem de capcanlı... Bence biraz da işte bu kaybettiklerimizi azıcık da olsa solumaya geliyoruz adalara....

Adalar içinde, benim en sevdiğim Burgazada... Diğer adalara nazaran daha tenha olması, Arap turistlerin burayı hiç tercih etmemesi, eski dokusunu diğer adalara göre çok daha iyi korumuş olması muhtemelen daha çok sevmemin nedeni...

Ayarlayabilip, Cuma'dan gelip hafta sonunu da geçirebilirseniz, hem turistsiz sakin halini, hem de turistlerle şenlenmiş halini görebilirsiniz adanın. Airbnb sayesinde sokakları arşınlarken hayran kaldığınız evlerden birinde de kalabilirsiniz ya da adadaki 2-3 otelden birini seçebilirsiniz. Biz, tam sahilde, iskeleye yürüyerek 2 dakika mesafadeki Pyrgos Otel'de kaldık.






Eski sanatoryumu 8 odalık bir otele dönüştürmüşler. İşleten bir aile, o nedenle çok profesyonel bir ortam yok ama yine de her şey temiz, sevimli, derli toplu, manzara enfes, kahvaltı doyurucu, daha ne olsun? Hele de sabah uyanıp, gözlerini o muhteşem deniz manzarasına açmak yok mu, işte o eşsiz....





Ada küçük ama isteyene gezecek çok yer var. Sait Faik Müzesi mesela... Darüşşafaka'nın yönetiminde, çok modern, çok bilgilendirici, huzur dolu bir müze... Yazarı seviyorsanız hele, uzun yıllarını geçirdiği bu evde dolaşmak, hikayelerini yazdığı çalışma masasını görmek, yazışmalarını okumak o kadar keyifli ki... Hatta bence, müzeyi gezmekle yetinmemek lazım: alacaksınız en sevdiğiniz hikaye kitabını, yolda bir de muhteşem kahveler satan Four Letter Word Kafe'den bir soğuk latte ya da kongo kahvesi kapacaksınız, kurulacaksınız Sait Faik'in bahçesine, vereceksiniz kendinizi satırlara... zamanın nasıl geçtiğini inanın anlamazsınız....

Bir dileğiniz mi var, hadi girin Ayios İdanis Rum Ortodoks Kilisesi'ne, bir mum yakın, içerisini de gezin eğer açıksa. Çıkışta, tam karşıdaki evin sahibinin yetiştirdiği çiçeklerden bir saksı alın eviniz için, rengarenk, pıtrak çiçeklerden herhangi birini seçebilirseniz tabii, hepsi bir başka alımlı zira....                                  




Biraz tempolu yürüyüş yapsam diye geçiriyorsanız içinizden, illa Kalpazankaya'ya gitmeyin, değişiklik yapın biraz. Tepedeki Metamorfosis Manastırı'nı istikamet belleyin. Her zaman açık olmuyor manastır ama manzara her daim orada. En azından harika bir doğal tablo seyretmiş olursunuz tepeden.








O kadar uzaklara gidemem derseniz, o zaman sokaklarda dolaşın, her bir evin önünde hayranlıkla duracak, hele de baharda gittiyseniz, insanı sarhoş eden kokuların hangi çiçekten geldiğini ayırt edebilmek için o çiçekten bu çiçeğe koşuşturacaksınız. 


Acıktınız mı? O zaman alternatifler çok... Şimdi kabul edelim: adada bir Kalpazankaya efsanesi var. Günler öncesinden rezervasyon istiyor, sadece kahve-çay için müşteri kabul etmiyor, manzarası nefis de nefis olmasına, biraz fazla turistik sanki. 


Daha yerel birşeyler istiyorsanız, sahildeki dizi dizi restoranlara gideceksiniz. Hepsi birbirinin aynısı gibi duruyor, biz Barba Yani'de de, Antigoni'de de, Fincan'da da yemek yedik ama açık ara Fincan'ı sevdik. Sahibi Burgazadalı, halen midyesini kendisi çıkartıyor denizden, ahtapotunu kendi dövüyor, hoş sohbet bir insan. Süzme yoğurtlu patlıcan ve biber, somon füme, hele de kroket, pancarlı bulgur salatası, her tür ot... Ama burada da özellikle akşam yemeği için rezervasyon şart... En farklı ve leziz mutfak onda...


Bir de tabii Ergün Pastanesi var ki, onun da özellikle çikolatalı ponçiği efsane.... Manavın rengarenk tezgahlarına dayanamayabilirsiniz, oradan da mevsim meyvelerinden birazcık almadan durabilirseniz, ne ala.

İşte bunları yaparak 2 günün nasıl geçtiğini bile anlamıyor insan Burgazada'da... Artık ulaşım da çok daha kolay: vapur ve deniz otobüsleri dışında deniz taksi, hatta Yeşilköy'e bile doğrudan özel sefer var... Hadi kendinizi nostaljiye boğun, kaçın Cuma'dan Burgazada'ya, hadi....




Bu yazının Hürriyet Seyahat Eki'nde yayınlanan Sait Faik Müzesi ile ilgili bölümüne buradan ulaşabilirsiniz